#6 Fun and not so fun..

De maandag was, zoals bijna elke maandag, killing. Wat Josefin en ik totaal vergeten waren, was de quiz/test die we het eerste uur voor fotografie zouden krijgen. Tja daar hadden we geen tijd voor in Miami.. Een onaangename verrassing, toch waren we best positief over het eindresultaat, het was namelijk niet echt moeilijk te noemen.

Op dinsdag was het eindelijk zover, TIDALX! Ongeveer drie weken eerder hadden we kaartjes besteld voor dit machtige concert met o.a. Beyonce, Nicki Minaj, JayZ, Usher, Thomas Rhett, Nick Jonas, Lil Wayne. Het was echt een supergave ervaring, zoveel grote namen en de sfeer was top! Het was in Barclays Center in Brooklyn, thuishaven van de NETS. We zaten ergens verstopt in een hoekje heel hoog, simpelweg omdat de tickets anders niet te betalen waren. Gelukkig bestaan er digitale schermen zodat we iets beter konden zien wie er op het podium stond. Op de terugweg in de trein belde ik mama, want die was jarig en in NL was het al tijd om op te staan (ongeveer). Ze kreeg felicitaties in het Engels, Zweeds, Frans en Nederlands. Toen ik terugkwam in m'n kamer hadden mijn kamergenootjes een minder plezante mededeling, ze hadden een bedbug gevonden in de kamer. Dit verklaarde gelijk de enorme bulten die m'n Japanse kamergenootje had opgelopen de afgelopen weken.. Balen.

De volgende dag hadden we gelijk de staff medegedeeld wat we gevonden hadden. Helaas werden we niet gelijk geloofd, nee we maken grapjes want we vinden dit zo leuk. Omdat de staff toch het zekere voor het onzekere wilde nemen, kregen we de opdracht om alle kleding in plastic zakken te doen. Feestje! Nadat ik dat in mijn lunchpauze had gedaan moest ik naar mijn gesprek om een PAL te worden. Dit houd in dat ik nieuwe studenten ga rondleiden door NY en help met evenementen hier op de campus. Leek mij een mooie kans op gratis tripjes naar NYC. Gelijk na mijn gesprek had ik opnieuw een test, dit maal op papier. Dit ging stukke beter dan mijn test op de computer van afgelopen donderdag.. Bij terugkomst vertelden m'n kamergenootjes dat we niet meer in onze huidige kamer konden slapen, we kregen een kamer in een ander gebouw. Zo snel als we werden verplaatst wilde ik ook weer terug. Liever slapen met een bedbug in de kamer dan in deze nieuwe kamer. Bah. De badkamer zag eruit alsof er in geen 20 jaar was schoongemaakt. Zoiets smerigs heb ik nog nooit gezien. De dag erna ben ik naar de directeur gegaan, dit kan niet. Ze verontschuldigde zich gelijk, dit kon inderdaad niet. Later die dag zou er iemand komen die ging checken of het inderdaad om een bedbug ging.. Tijdens de lunch kreeg ik een berichtje dat er een man en vrouw in een wit overal in onze kamer waren. Toen ik daar aankwam, dacht ik dat we een of andere enge ziekte hadden, zo voelde het. We moesten alles, maar dan ook alles inpakken. Dus daar gingen we weer, in de weer met plastic zakken. Wat een gedoe. We besloten te wachten op dat mannetje die zou komen, want deze twee witte overallen wilde onze kleding weggooien omdat ze dachten dat dat moest. Gelukkig kwam Anri net op tijd binnen om te zeggen dat dat onze kleding was en dat dat niet weg moest. We aten noodles en bleven in de kamer. Er kwam helaas niemand.

Op vrijdag was het Fielday, een dag geen lessen maar activiteiten verdeeld in body, mind en heart. Ik behoorden tot team Paars, ofwel New Orleans en besloot te gaan voor mind. Het was niet echt spannend. We kregen als eerste activiteit een kaart van Amerika en moesten hier verschillende plaatsen/bijzondere plekken op de juiste plaats plakken. Daarna moesten we de Brooklyn Bridge nabouwen met marshmallows, papier, touw en stokjes. Onze brug was niet echt gelukt want er kon niks overheen, niet zo slim om een muur van marshmallows te bouwen waar de auto's moeten rijden haha. Met dat ik met Josefin, Fanny en Clement wilde lunchen kreeg ik een berichtje dat ik naar de schooldirecteur moest komen met m'n kamergenootjes. Yes. We moesten onze kleding opnieuw inpakken zodat je een deel had voor laundry en een deel voor de dry-cleaner. Inmiddels werd ik echt gek van die witte plastic zakken. 'S middags zou er een hond komen die in onze kamer ging snuffelen op zoek naar bedbugs of eitjes. Gelukkig heeft die niks gevonden, best-case-scenario. Onze kleding werd op weggebracht, maandag en dinsdag konden we het terug verwachten. Het was niet anders.

Zaterdags ben ik i